Ayşe Hanım, iki çok değerli mesaj iletiyor bize. Bu mesajlardan biri elimizde değil, ama diğeri tamamen kontrolümüz altında olsa da maalesef her seferinde yüzümüze gözümüze bulaştırıyoruz. Birinci mesaj tesadüflerin hayatımızdaki yerini anlatıyor. Nerede ne zaman kiminle karşılaşacağımız tam bir muamma ve o insanın yaşamımızdaki rolünü de hemen algılamamız mümkün değil. Sonradan ortaya çıkabiliyor ve bizi şok da edebiliyor.
Diğer mesaj ise insanlar arasındaki iletişim ve bunu nasıl yönettiğimiz üzerine. Bu roman iletişimi yönetemediğimizi vurgulamak için yazılmış gibi geliyor bana. Romanın bir sürü karakteri arasında öyle iletişim kopuklukları var ki, sanki herkes Babil Kulesi’nde yaşıyor ve birbirinden farklı lisanlar konuşuyor. Kimse duygularını karşısındakine açıkça ifade edemediği için topluluk içinde kendi görünmez duvarları olan kafesler içinde gibiler. Ön şart çok acı çekmek gibi duruyor: ancak ondan sonra birbirlerine itiraflarda bulunabiliyorlar ve şanslıysalar bir de karşılık görebiliyorlar. Bütün bunların ilacı/çözümü nedir diye sorarsanız: ZAMAN. Bir tek geçen vakit duyguları yumuşatabiliyor, insanları şekle şemale sokuyor ve olaylara yön verebiliyor.
Bu yazdıklarımı romanın karakterlerinin ağzından da okuyabilirsiniz:
‘’Hayatın nasıl ve nerede sona ereceği hiç belli değil, biliyor musun?’’
Ya da:
‘’Denize doğru akarken birbirine karışan nehirler gibi..’’
Peki kişi neye tutunacak? Kendine ve inançlarına, yine karakterler açıklasınlar bize:
‘’İnan hangi sorununuza deva oldu?’’
‘’Deva olmadı ama bir bütünün parçası olduğumu hissettirdi bana.’’
Okumanızı öneririm. 
