Mark Haddon bu romanıyla daha fazla sayıda da ödüller kazanmalıydı, bir otistik çocuğun (Christopher) dünyasını o kadar etkileyici bir şekilde anlatmış ki, romanın sonlarına doğru göz pınarlarıma engel olmadığım yerler oldu. Aşina olmadığım bir yaşam tarzı aslında otistik çocukların bu hayata tutunmaları; ve olabilecek en geniş şapkalardan birini saygıyla çıkartıyorum, onların ayaklarının yere sağlam basması için ne müthiş özverili olan ebeveynlerin önlerinde!
Bir otistik çocuğun gözünden baktığımız zaman hayata aslında perspektifimizin nasıl da gelişebileceğini aklımıza getirir miydik daha önce?! Mesela Christopher’ın kendi okulundaki çocuklar hakkındaki şu fikri:
‘’Okulumdaki diğer çocukların hepsi aptal…Öğrenme güçlüğü çekiyorlar ya da özel eğitim ihtiyaçları var.’’
Ya da Christopher’ın kendi benliğini dinlemek için bulduğu şu rahatlatıcı yöntem aslında burada abartılmış olsa tüm insanlara uyarlanamaz mı:
‘’Bazen yalnız kalmak istediğimde banyodaki çamaşır kurutma dolabına girip şofbenin yanına yerleşirim ve kapıyı üzerime kapatırım ve orada oturup saatlerce düşünürüm ve bu beni sakinleştirir.’’
Ya da tüm çocukların ortak olabilecek bir ‘çocuksu cennet’ tasvirine ne dersiniz?
‘’Bence insanlar ölmek fikrinden hoşlanmadıkları için cennete inanıyorlar, çünkü yaşamaya devam etmek istiyorlar ve başka insanların, onların evine taşınıp eşyalarını çöpe atması fikrinden hoşlanmıyorlar.’’
Böyle özel bir delikanlının dedektiflik öyküsünü okurken bir yandan onun kendi özel hayatının sırlarını nasıl ortaya çıkardığına da tanık oluyoruz. Sonra da var gücüyle hayata tutunmaya çalıştığına da…
Çok tavsiye ederim.
